«ورزشکاران به حقوق پایه کارگری هم راضی هستند»؛ گفت‌وگو با یک مسوول

اینها سوالاتی است که با پرداخت به مشکلات ورزش، به ذهن می آید. البته هزاران سوال دیگر نیز کنار اینها قرار می گیرد.

پیمان گرامی رئیس هیئت شنا استان اصفهان نکته هایی در این باره دارد.

آقای گرامی! مشکلات ورزش از نگاه شما به عنوان رئیس هیئت شنای استان اصفهان چیست؟

 خب بهتر است که من در مورد مشکلات شنا صحبت کنم که اشراف بیشتری نسبت به آن دارم. یک قانونی مجلس دهه هشتاد تصویب کرد ، ماده 88 که باعث اجاره رفتن اماکن ورزشی شد. خب وقتی من هیئت شنا که خودم متولی شنا هستم. آنهم در اصفهان که 73 استخر مجوز دار دارد که تقریبا یک سوم آن استخرهای اداره کل است. اما با توجه به کمیسیون ماده 88 از این بیست استخر، یک استخر به هیئت شنا نمی رسد. یعنی عملا نمی توانیم خدماتی بدهیم به ورزشکاران. یکسری سانس خیلی محدود به ما داده می شود که همین سانس ها هم ایراد های زیادی دارد. اما وقتی خود متولی ورزش، خود هیئت شنا ، استخر شنا ندارد، یعنی از ریشه کار خراب است. چرا که نمی تواند هیچ خدماتی به ورزشکار و مدرسه شنایی که دارد بدهد. در واقع اصل مشکل ما این است که خود هیئت ها به عنوان متولی ورزش ابزار لازم را ندارند. در کشور ما 31 استان داریم که اگر حساب کنیم هر استان 15 شهرستان داشته باشد، چیزی حدود 500 شهرستان می شود اما هیچ کدام از اینها استخر ندارند. وقتی ابزار لازم را نداشته باشید نمی توانید درست کار کرده و آنطور که انتظار می رود و آنطور که باید و شاید نتیجه بگیرید. چون عملا ما هیچ ابزاری دست ما نیست و فقط یکسری نظارت های مقطعی مثل صدور پروانه دست ماست. به همین دلیل استخردار تا قبل از اردیبهشت ماه و دریافت پروانه با ما خوب است اما بعد از گرفتن پروانه، دیگر کاری با ما ندارد تا سال آینده. بزرگترین مشکل همین است که هیئت ها ابزار لازم را در اختیار ندارند.

یعنی مهم ترین مشکل عدم وجود امکانات کافی و لازم است

امکانات که می گوییم باید مشخصا بگوییم که منظورمان چه امکاناتی است. مثلا حتی اگر استخر را هم به دست شما بدهند آن استخر امکانات قهرمانی لازم دارد. یعنی صرف گرفتن سانس استخر مشکلات حل نمی شود.

یعنی استخری ندارید که در مرحله بعدی در مورد استاندارد بودن یا نبودن آن صحبت کرد

بله. استخرهای ما همه اجاره داده شده واستخردار هم آنقدر درگیر چک و دیگر مسائل است که نمی تواند همکاری مثبتی داشته باشد و خود به خود شرایط می رود در یک همکاری منفی

با این شرایط می توان انتظاری در خصوص موفقیت شنا داشت؟

ببینید تنها کاری که شد این است که ما ایرانی ها همواره از سختی ها فرصت سازی می کنیم. علاوه بر ان سال 96 قانونی به عنوان مدارس شنا مطرح شد که متاسفانه تا به اجرا رسید ، به کرنا خورد با این وجود اما الان یکسالی می شود که مدارس شنا راه اندازی شده است. حسن این مدارس این است که خودشان در حال پیدا کردن استخرها هستند. مدارس الان دارند خوب کار می کنند اما هنوز همه بار روی دوش خانواده هاست. چرا که مدارس از خانواده ها پول دریافت می کند. اما دل این مدارس استعداهایی بیرون می آید که اگر بتوان مراحل نگهداشت، جذب و پروزش آنها اقداماتی انجام داد اتفاق خوبی است. البته این شناگران تا مرحله جذب خوب پیش می آیند اما به مرحله پرورش که می رسند کار اندکی با مشکل مواجه می شود. چرا که شناگر دیگر بعد از کسب عنوان قهرمانی شهریه پرداخت نمی کند و به همین دلیل کار در مرحله پرورزش سخت می شود. درست وقتی که دیگر مدرسه توانی برای حمایت ندارد و نوبت کار به هیئت ها می رسد اما هیئت ها نیز چون ابزار لازم را ندارند متاسفانه شاهد هدر رفتن استعدادهای زیادی هستیم.

یعنی نمی توان با برنامه ریزی از هدر رفتن این استعدادها جلوگیری کرد؟

چرا می شود. می شود اگر یک آسیب شناسی اصولی انجام شود. نماینده های مجلس سه، چهارسالی است که قول دادند که این قانون را تعدیل واصلاح کنند اما هنوز خبری نشده است. به همین دلیل اگر شما به دنبال یافتن آسیب و مشکل هستید، آسیب همین است که باید آن را ترمیم و درست کنند.

یعنی از وقتی شنای مدارس راه اندازی شده مشکل استعدادیابی تا حد زیادی حل شده اما مسئله پرورش این استعدادهاست و جذب ورزشکارانی که استعداد و توانایی لازم را دارند. این طور نیست؟

بله استعدادیابی چهار مرحله دارد. مرحله اول همین شناسایی است که مدارس شنا در حال انجام آن هستند. مرحله بعدی جذب است که باز هم مدارس تقریبا توانستند از عهده آن برآیند. خصوصا به دلیل رقابتی که بین مدارس وجود دارد،‌ بخش شناسایی استعدادها و جذب آنها به خوبی انجام می شود اما مرحله پرورزش و نگهداشت این استعدادها در توان مدرسه نیست. اینجاست که باید کمک کرد. اما به شرط تعدیل قانون تسویب شده مجلس چرا که شنا از گران شدن فاصله بگیرد. خصوصا بعد از آنکه طی یکی دو سال اخیر قیمت شنا بالا رفته است. به طوریکه استخر 500 میلیونی در مزایده 3 میلیارد تومان رفته است. با این شرایط خانواده نمی تواند ماهی دو سه میلیون شهریه بدهد. به همین دلیل استعدادها آرام ، آرام به دلیل نداشتن پول هدر رفته و گم می شوند.

جدا از آنکه ورزش سلامت جامعه را تضمین می کند،‌شنا از جمله رشته های روزشی توصعه شده در دین ماست. فکر می کند چرا با این وجود آنطور که باید و شاید به شنا توجه نمی شود؟

مسئله همین است. اینکه در مرحله پرورش مدرسه از هزینه نگهداشت این استعداد برنمی آید. خانواده هم تا به اینجای کار هزینه کرده و اما بیشتر از این توان هزینه کردن ندارد. از سوی دیگر بعد از مدال آوری خود شناگر هم دیگر دلیلی نمی بیند که بخواهد شهریه پرداخت کند. حق هم دارد. دیگر مقام هم آورده و قاعدتا نباید شهریه پرداخت کند

خب وظیفه حفظ این ورزشکاری که تا به اینجای کار رسیده به عهده چه کسی است؟

اصل این است که قانون اجاره اماکن ورزشی باید اصلاح شود ، هیئت ها برای خودشان دارای استخر باشند. اینجاست که خود هیئت ها برای نگهداشت و پرورش این استعدادها می تواند کمک کند. نه اینکه همه وظیفه روی دوش هیئت ها باشد.نه اما در صورت داشتن ابزار لازم می توانند به مدارس شنا کمک کنند.یعنی بعد از اینکه مدارس شنا مراحل یک و دو را انجام دادند حالا هیئت شنا با در اختیار گذاشتن سخت افزار و استخر و…. پنجاه درصد از مراحل ۳ و۴ را کمک می کند. حالا شما بحث توصیه پیغمبر و بحث همگانی و نیاز را فرمودید اما مهم تر از همه این است که شنا در مسابقات آسیایی حدود ۳۰-۴۰تا مدال دارد اما مثلا فوتبال یک مدال دارد. علاوه بر آن شما در فوتبال یا می توانید طلا بگیرید یا نقره یا برنز اما در شنا می توانید دو تا شناگر داشته باشید که یکی طلا و یکی نقره کسب کند. علاوه بر آن یک شناگر می تواند ۷-۸ مدال برای شما کسب کند. شما نگاه کنید چرا چین، آمریکا یا استرالیا فوتبال خیلی خوبی ندارند؟ چون روی آوردند به سمت شنا می گویند پولی که قرار است صرف فوتبال کنیم برای شنا هزینه می کنیم. به همین دلیل هم هست که روز اول المپیک می بینید چین ۶۰ مدال کسب کرده که همه هم از شناست. حالا ما باید صبر کنیم روز آخر ۲ تا مدال کشتی کسب کند ۲ تا مدال وزنه برداری و شاید ۲ تا مدال هم تکواندو. فوتبال شاید شاید نهایت یک برنز بیاورد که همین را هم سالهاست که موفق به کسب آن نشده است! درحالی که شنا می تواند همه اینها را پوشش دهد

یعنی سرمایه گذاری که در شنا می شود بازده به مراتب بیشتری دارد؟

بله در آسیایی صدتا مدال توزیع می شود در شنا اما در فوتبال یک مدال توزیع می شود. در المپیک چیزی حدود ۱۰۰ مدال توزیع می شود که بسکتبال و فوتبال یک مدال دارند.

خب حالا در مورد مشکلات و مسائل ورزشکاران بگویید. با این شرایطی که برشمردید آیا ورزشکار امید و انگیزه ای به آینده دارد برای ادامه راه قهرمانی در شنا؟

اجازه بدهید مشخصا عرض کنم. مثلا الان اصفهان ۴ ملی پوش دارد. ما با بدبختی و سختی بسیاری توانستیم این ها را نگه داریم اما اگر فردا این ۴ تا شدن ۷-۸ یا ۱۰ ملی پوش. شرایط به مراتب سخت ترهم می شود برای ما. می گویم ما همین چهار ملی پوش را هم با سختی بسیاری توانستیم حفظ کنیم و متاسفانه کاری هم برای این بچه ها انجام ندادیم. اما اگر فردا این تعداد به ۱۵ نفر ارتقا پیدا کرد از یک طرف خوشحال هستیم از بالا رفتن تعداد ملی پوشانی که داریم اما از طرف دیگر نمی توانیم اینها را ساپورت کرده و نگه داریم. یعنی الان اگر همان مشکلی که در ابتدای کار عرض کردم، یک اماکن به هیئت بدهند بگویند تو بایست کمک به مدرسه شنا. البته رایگان. نه با اجاره مالی دو سه میلیارد تومن. ان وقت هیئت می تواند به باشگاهها هم برای نگهداشت این قهرمانان کمک کند. در غیر این صورت کاری از دست ما برنمی آید.

فکر می کنید اینکه طی سالهای اخیر ما نتوانستیم در شنا خودی نشان دهیم به مسائلی که بیان شد ارتباطی داشته باشد؟

حالا مشکلات را گفتیم. اما واقعیت را هم باید بگوییم. شنا دو سه سالی است که نتایج خوبی کسب کرده است. یعنی شنا تا سال 2009 خوب بودند. از 2010 تا 2018 افت کردیم از از سال 2018 به بعد رشد خوبی را شاهد بودیم که دلیل آن نیز تعدد مدارس و رقابت بین مدارس و باشگاهها بوده است و همچنین تمرکزی که فدراسیون شنا روی این رشته داشته است. مثلا واترپلوی ما توانست برای اولین بار در طول تاریخ موفق به کسب نقره شود که در بین ملی پوشان اصفهان هم نماینده داشت. اما باز هم واترپلو تنها یک نقره کسب کرده اما همانطور که عرض کردم شنا مدالهای زیادی دارد و اگر هیئت ها دارای مکان بشوند می توانند کمک شایانی به مدارس باشند برای حل کردن مشکلات قهرمانان.

خواسته ورزشکاران چیست؟

والله به خدا هیچ. این بچه ها آنقدر کم توقع هستند که به یک حقوق ساده کارگری هم راضی هستند. یعنی بگویید پایه حقوق یک کارگر ساده راضی هستند. حالا وزیر چند روز قبل خبر از اجرای طرح جدیدی داده که امیدواریم بتواند مشکلات را از اصل و پایه حل کند.

گفتید وزیر قول داده و پر واضح است که این وعده ایجاد امیدواری کرده است. اما یکی از دلخوری ورزشکاران در رابه با همین قول ها و وعده هایی است که داده می شود اما به مرحله اجرا نمی رسد و عملی نمی شود. در شنا چنین مسئله ای را شاهد بودید؟ و می خواهم بدانم تاثیر آن روی ورزشکاران چطور بوده است.

ببینید مسئولان مرتبط ما کم نمی گذارند و در حد توان کمک هایی می کنند اما مشکل قوانینی چون ماده 88 اصل 44 یک قانون فراوزارتی است که دست وزیر را هم بسته است. یک مصوب مجلس است که باید دوباره به صحن رفته و دوباره رای گیری شود. به همین دلیل مثلا اگر امروز صبح وزیر نامه بزند که استخرها را به هیئت ها واگذار کنید دیوان محاسبات و نهادهای نظارتی می آیند می گویند به چه اجازه ای قانون مجلس را وتو کردید؟ در واقع قوانین فراوزارتی و فرا استانی دست و پای ما را بسته و گرنه مسئولان در حد وسع خود کمک هایی می کنند.

به هر حالا اما سالها حضورتان کنار ورزش و ورزشکار باعث شده از نزدیک با ریز مشکلات آنها آشنا شوید. به گوشه ای از این مشکلات و مطالباتی که باعث می شود عملکرد بهتری داشته باشند اشاره می کنید؟

 ببینید اولین مورد این است که می خواهد یک استخر راحت داشته باشد. بگذارید با یک مثال ساده. دمای اب برای یک قهرمان ۲۷ درجه است. اما وقتی استخر را دادند اجاره، دمای آب برای افراد عادی باید بین ۳۰ تا ۳۱ درجه باشد. در غیر این صورت مادر و پدر شما که رفتند استخر مریض می شوند و شما شاکی می شوید. اما در دمای ۳۰ درجه ورزشکار ما نابود می شود و نمی تواند اصلا شنا کند. یعنی اولین مورد این است که این بچه ها یک استخر ویژه قهرمانی ندارند. یعنی از محیطی که می روند خوب نیست. سانس خوبی ندارند. وسایلی که باید تهیه کنند خیلی گران شده است. مثلا الان قیمت یک مایو خوب متاسفانه ۱۰ میلیون تومان است. پول تهیه آن را ندارند. بیمه ندارند که البته وزیر قول هایی برای حل ان داده است. اما فعلا که هیچ بیمه ای در کار نیست. حقوق و ایاب و ذهابی ندارند. در واقع هیچ چیزی ندارند.

خب با این شرایط تمرین کردن برای یک ورزشکار حرفه ای سخت نمی شود؟ خصوصا که فکر می کنم در شنا هر یک جلسه ای که عقب بیفتد معادل یک هفته تمرین نکردن است این طور نیست؟

شما اگر یک جلسه تمرین نداشته باشید، یک هفته تا ده روز زمان لازم دارد تا شما ورزشکار را به یک هفته قبل برسانید. اما خب بچه های ما تا به امروز نشده که غیبت کنند و خودشان یاد گرفتند سرما نخورند و مراقب خود باشند و طوری با مشکلات کنار بیایند که کمترین آسیب ممکن را ببیند

یعنی ورزشکار شخصا تمام تلاش خود را می کند اما باید از یک سوی دیگر هم تلاشش را می کند.

بله دریغ از همان حداقل ها. اما اگر شما صد تا سوال دیگر به طرق مختلف از من بپرسید باز هم برمی گردد به همان سخت افزار و استخری که وجود آن لازم و ضروری است.

خب فکر می کنید چرا شاهد این حمایت آنچنان که باید و شاید نیستیم. در حالی که موفقیت در ورزش بازتاب گسترده ای در مجامع بین المللی دارد و هزینه ای که در ورزش انجام می دهیم بازده قابل توجهی دارد که هیچ زمینه دیگری نمی توان تا این اندازه بدان دست یافت؟ ضمن اینکه ورزش علاوه بر اینها سلامت جامعه را نیز تضمین می کند

ببینید این حمایت باید طوری باشد که دیده شود اما وقتی می خواهیم مشکل شنا را حل کنیم می بینیم اولویت نیست. مثلا الان صدا و سیما تمام دغدغه اش فوتبال است. به طوریکه شاید اگر این حساسیت و اهمیتی که به فوتبال می دهند در کشور ما برداشته می شد سایر رشته ها توان نفس کشیدن داشتند. شما نگاه کنید همه خبرنگاران و رسانه ها و صدا سیما دغدغه شان تا دقیقه ۹۰ این است که ببیند استقلال می تواند پول مربی خود را بدهد یا نه. درحالی که با پول همان یک مربی استقلال کل ورزش شنا یا حتی چند ورزش دیگر از مشکلات متعددی که داشت نجات پیدا می کرد. شما فکر می کنید کل بودجه فدراسیون ما در طول یک سال چقدر باشد؟ ۷-۸ میلیارد تومان. اما این رقم را با پولی که ویلموتس یا مربی استقلال میدهند مقایسه کنید. یعنی از پولی که در طول یک دهه به رشته شنا پرداخت می شود هم بیشتر است.

یعنی مشکل عدم مدیریت صحیح است که چنین اتفاقاتی را شاهد هستیم؟

بله عدم مدیریت ما شما مدیریت را هم کنار بگذارید. عدم نگاه درست. آقا خیلی ساده می گویم فوتبال یک مدال دارد شنا صد مدال. صد به یک نبینند. یک به یک ببیند اصلا یک دهم فوتبال ببینند. اما ما را یک هزارم فوتبال هم نمی بینند. شما یک کاری کنید. حقوق کاپیتان تیم ملی شنا، نه مربی تیم ملی شنا را نگاه کنید. که ده میلیون تومان است. اما پول مربی های فوتبال را نگاه کنید. تلویزیون فوتبال های درجه ۳ راهم نشان میدهد اما کدام مسابقه شنا را نشان می دهد؟ در صد سال گذشته ۳۶۵ تا ۲۴ ساعت ،‌ سهم ما از رسانه تنها یک ساعت بوده است. یک بیست و چهارم سیصد و شصت و پنج هزارم.اما فوتبال را جمع بزنید ببینید چقدر سهم داشته است. این به نگاه آقایان به فوتبال و سایر رشته ها برمی گردد.

خب این باعث می شود شنا با توجه به اینکه پخش تلویزیونی ندارد نتواند از حمایت اسپانسر هم برخوردار باشد این طور نیست؟

بله اما پخش تلویزیونی یکی از موارد و مشکلات است. شما می روید در جلسات توزیع منابع هست. این همه شبکه دارد تلویزیون و برنامه های پرتی که می توان جای هر یک از آنها ، اصلا نه قسمتی از آنها را به ورزشهای انفرادی براساس تعدادمدال اختصاص دهند. مگر ما بالاتر از شنا رشته ای را داریم که این حجم از مدال در آن توزیع شود؟ دوومیدانی هم که مدال های زیادی دارد به دلیل میدانی های دو است. دو ومیدانی. میدانی هایش زیاد است و گرنه دو مگر چند رشته دارد. اما شنا خودش مدال های زیادی دارد و هیچ ورزشی اندازه شنا مدال ندارد اما آیا در این اندازه دیده می شود؟

خب بدون شک اگر شنا به واسطه پخش تلویزیونی دیده شود می تواند از طریق حمایت اسپانسرها تا حد زیادی هزینه هایش را تامین کند. این طور نیست؟

بله اما شما نگاه کنید مدیرعامل فولاد فلان جا می گوید فولاد هر روز دیده می شود چرا به جای فولاد در شنایی سرمایه گذاری کنم که دیده نمی شود. خب اگر فلان کارخانه فلان شرکت ببیند با حمایت مالی از شنا دیده می شود خودش به سمت شنا کشیده می شود اما ما این فرصت ها را از شنا و دیگر رشته ها می گیریم.

پس یکی از مشکلات عدم استقبال اسپانسر به دلیل عدم دیده شدن است

بله همین طور است. اگر اسپانسرها دیده شوند استقبال خوبی از ورزش می کنند و سود ورزش است. همانطور که به سود اسپانسر هم هست اما باید شرایط برای این استقبال مهیا شود.

با گفت وگوشونده در اینجا، بیشتر آشنا شوید

(نظرات مطرح شده در گفت وگو، دیدگاه توداک نیست و صرفا برای تضارب آرا، بازتاب داده شده است)

تولید شده در تحریریه toudak.ir