باراندازِ بی‌امتیاز؛ «وجود مدیران ناکارآمد اصلی‌ترین مشکل ورزش کشور است»- نگاه دارنده مدال المپیک

با این حال، ورزش ایران، روزی را نمی گذراند که در آن افتخاری کسب نشود. گاهی حیرت آور است که می بینیم در یک ورزشی که کمترین حمایت را داشته و کمترین توجه را به خود جلب کرده، توانسته است افتخارات بزرگی را در عرصه های جهانی به دست آورد. پس می شود به ورزشکاران این مرز و بوم، در تلخ ترین و سخت ترین شرایط نیز امیدوار بود و تکیه کرد. مراد محمدی مربی کشتی و ملی پوش سابق کشتی آزاد با افتخاراتی چون برنز المپیک پکن، یک طلا و 2 برنز قهرمانی جهان، طلای بازیهای آسیایی دوحه، 2 طلا و یک نقره قهرمانی آسیا درباره مشکلات ورزش، حرف هایی دارد، هر چند که معتقد است که این حرف ها بارها گفته شده و راه به جایی نبرده است.

آقای محمدی! اگر اجازه بدهید می خواهیم در مورد مشکلات ورزش مزاحمتان شویم.

حرف زدن از مشکلات ورزش که دردی دوا نمی کند. مثل میخ آهنین است که نرود بر سنگ. این همه حرف زدیم. چه شد؟ کدام مشکل حل شد؟

متاسفانه خیلی با شما هم نظر هستیم ولی وظیفه ما این است که هر کاری از دست ما برمی آید انجام بدهیم.

 بله شما که کارتان مطمئنان درست است و قاعده اش هم همین است.

خیلی سخت است که بپذیریم حق با شماست اما واقعا حق با شماست اما چاره ای هم نداریم جز اینکه تلاش کنیم برای حل مشکلات.

 واقعیت این است که همه باید تلاش کنند هرچند که اتفاقی رخ نمی دهد اما انسان امیدوار است ان شاالله که یک روزی اتفاق خوبی رخ دهد.

این سالهایی که در کشتی و ورزش حضور داشتید می خواهم بدانم اصلی ترین مشکل ورزش به نظر مراد محمدی چیست؟

وجود مدیران ناکارآمد.

در این سالها آنچه به چشم دیدید از وجود مدیران ناکارآمدی که وعده دادند عمل نکردند. حرف قشنگ زدند فراموش کردند. حمایت نکردند ورزشکاران را دلسرد و نا امید و برخی را حتی ناچار به مهاجرت کردند

خیلی زیاد است. خیلی. چون انتخاب مدیران ما همه به سلیقه است نه به شایسته سالاری و هیچ قاعده و اصولی ندارد. چرا که کسانی این مدیران را انتخاب می کنند که شاید خودشان هم هیچ بویی از ورزش نبرده اند. البته این مشکل کل جامعه است و چون افرادی که انتخاب می شوند بر اساس سیاست و لابی گری است و هرکسی که زورش زیاد باشد لابی اش قوی تر باشد انتخاب می شود ما از این مدیران ناکار آمد در همه جای جامعه ضربه خورده و آسیب دیدیم، در ورزش بیشتر.

یعنی چون انتخاب ها بر اساس شایسته سالاری نیست، عدم تجربه،عدم آگاهی، عدم دانش و عدم شناخت به موضع که حالا ورزش هست آسیب می زند.

دقیقا. همانطور که گفتم چون انتخاب ها درست و اصولی نیست، شاهد ضربه های جبران ناپذیری به ورزش هستیم و تا زمانی که داستان مدیران ناکارآمد به قوت خود باقی باشد اوضاع تغییر نخواهد کرد.

خیلی از ورزشکاران استعداد یابی نشدند علاقه داشتند. پا پیش گذاشتند و اتفاقا موفق هم شدند. اما سالهاست که ورزش به یک صنعت در دنیا تبدیل شده است. با این شرایط آیا می توان بدون استعداد یابی دل به تک استعدادهایی که هر از چندگاهی ظهور می کنند دل خوش کرد؟

ببینید ما متاسفانه سالهای سال است که روی سلیقه علاقه و حتی نظر خانواده ها یا حتی گاها شرایط محیطی که تاثیر گذار است یک رشته ورزشی را انتخاب کرده و هنوز هم کماکان داریم به همین شکل ادامه میدهیم. اما اگر شرایطی به وجود بیاید که براساس یک اصول و قاعده پیش برویم، مثلا دانشگاه تربیت بدنی بیاید در هر شهری یک کمیته استعداد یابی تشکیل بدهد که کاملا علمی و براساس اصول و قاعده و رعایت همه موارد استعداد یابی کنند، ما در ورزش خیلی بیش از آنچه که تصور می شود می توانیم موفق باشیم.

استعداد یابی مسئله مهم اما بی شک هزینه بردار است. خصوصا در این شرایط که به نظر می رسد با توجه به بالا رفت هزینه ها، در زمینه ورزش آماتور هم به زودی به مشکل خواهیم خورد و دور نیست اگر ورزش از سبد خانواده ها حذف شود 

متاسفانه شرایط اقتصادی جامعه بسیاری را در تنگنا قرار داده اما باید بپذیریم ورزش جدا از تمام سختی هایش سلامت خانواده ها را تضمین می کند و به قیمت این مهم هم که شده نباید اجازه دهیم ورزش از سبد خانواده ها حذف شود. این وظیفه بی شک به دوش مسئولین است اما در صورتی که توجهی نکنند خانواده ها باید شخصا این بی توجهی را جبران کنند.

اما ورزش قهرمانی به مراتب هزینه هایش بالاتر است. فکر می کنید چقدر این هزینه بالا طی این سالها باعث شده استعدادهایی که می توانستند برای ورزش کسب مدال و افتخار کنند ناچار به کنار گذاشتن ورزش قهرمانی شده برای تامین نیازهای زندگی و خانواده؟

خب این واقعیتی است که کسی نمی تواند منکر شود. بی شک مسائل و مشکلات مالی و نیازهای خانواده بسیاری را ناچار می کند که قید ورزش قهرمانی را بزنند اما همیشن شرایط بد اقتصادی باعث شده که ورزش هایی که در ایران هزینه کمتری دارند مثل کشتی و رشته های مشابه، موفقیت های بیشتری کسب می کنند بابت همین موضوع. در مقابل اما رشته های پر هزینه ای هم هستند که نفرات کمتری را به خود جذب می کنند.برخلاف کشتی که چون هزینه کمتری دارد استقبال کننده بیشتری هم دارد چون شما با یک دو بنده هم می توانید کارتان را شروع کنید این جز اولویت ورزش است که هرچقدر بهتر هزینه کنید و قواعد را رعایت کنید نتیجه بهتری میگیرید.

بسیاری اما تصور درستی از تلاشهای یک ورزشکار و حتی مشکلات مسیر ندارند. به طوریکه چند روز قبل شخصی مدعی شده بود چرا یک کشتی گیر باید کلی درآمد داشته باشد برای 3 دقیقه کشتی؟

شما باید ببینید پشت این 3 دقیقه هایی که شما می بینید، یک کشتی گیر چقدر زحمت می کشد چقدر تلاش می کند و چقدر از وقت و زندگی خودش می زند و با چه مشکلاتی دست و پنجه نرم می کند تا بتوانند از عهده آن سه دقیقه بربیاید. متاسفانه در کشور ما افراد زیادی هستند که بدون هیچ دانش و اطلاعاتی در خصوص یک مسئله اظهار نظر می کنند این خودش یک معضل بزرگ است متاسفانه. کشتی به ان شش دقیقه نیست کشتی به آن سالهاست که زحمت می کشید. هزاران روز و ساعت باید تمرین کنید تا بتوانید از عهده اون شش دقیقه به خوبی برآیید. اما متاسفانه برخی فقط اون شش دقیقه را می بینند.

یکی از گلایه های همیشگی ورزشکاران مقوله شغل است که معتقدند به دلیل زمان زیادی که باید تمرین کنند فرصتی برای داشتن یک شغل ثابت ندارند و این معیشت آنها را با مشکل مواجه می کند.

ببینید بعضی کارها خیلی ساده است اما نمی دانم چرا آقایان میلی برای ورود به آن ندارند. مگر ما چقدر قهرمان ملی داریم که قهرمان المپیک می شوند. قهرمان دنیا می شوند و قهرمان بازیهای اسیایی می شوند؟ مگر سالی چند نفر قراره بشوند؟ سالی هزارن نفر به هر دلیل و عنوانی دارند در این دولت جذب می شوند. در شهرداری ها در سایر ارگان ها، در ادارات. این کاری ندارد که بخواهیم برای ورزشکاران مان شغلی دست و پا کنیم. حتی در خود همین ورزش. اما متاسفانه در کشور هیچ اولویتی برای ورزش وجود ندارد و اینکه اون آرامش و رفاه و سلامت جامعه برایشان مهم نیست به همین دلیل توجهی به این مسائل نمی کنند. وگرنه می توانند قانونی مدون کنند که از ورزشکاران حتی در خود ورزش استفاده کنند. این بهترین و بهیته ترین نوع استفاده از ورزشکاران است.

فکر نمی کنید این متاسفانه یکی از اصلی ترین دلایلی باشد که یک ورزشکار را ناچار می کند برخلاف میل باطنی خود زیر پرچم کشور دیگری مسابقه دهد؟

ببینید دقیقا این بی توجهی، مشکلات مالی، رفاه، آرامش و خیلی مسائل دیگر از جمله بی انگیزگی از جمله دلایلی است که ورزشکاران ما را ناچار به ترک وطن می کند و در شرایطی که باید برای کشور خودشان افتخار افرینی کنند، برای کشور دیگری مدال آوری می کنند.

پیش ترها خانواده ها علاقه زیادی به حضور فرزندانشان در ورزش داشتند و بر این باور بودند که حضور آنها در ورزش باعث می شود راه و رسم زندگی مردانگی، جوانمردی و پهلوانی بیاموزند. اما به نظر می رسد از زمانی که ورزش به یک صنعت تبدیل شده و هزینه های آن به شکل سرسام آوری بالا رفته، خانواده ها با مقایسه وضعیت نه چندان جالب قهرمانانی که با وجود کسب مدالها و عنوان های در خورد توجه به جایی نرسیدند در تشویق فرزندانشان برای روی آوردن به ورزش دچار تردید می شوند.

ببینید درست است که ما به خیلی مسائل اعتراض داریم اما هنوز خیلی از ورزشکاران هر جایگاهی که دارند از ورزش دارند. درست است که در مقایسه با ورزشکاران کشورهای دیگر ورزشکاران ما عایدی چندانی ندارند اما به نظر من ورزش هنوز هم به افراد جایگاه و شخصیت می دهد و مهم تر از همه به افراد سلامتی میدهد. برای مثال شاید من بدانم پسرم از ورزش به جایی نمی رسد اما در نهایت برای سلامتی هم که شده تشویقش می کنم که ورزش کند. تا از این همه تلاطم و و اتفاقاتی که در جامعه رخ می دهد دور باشد و به نظر من بدترین فکر است که ما فقط به دنبال پول باشیم. ما باید اول به فکر سلامت خود و خانواده مان باشیم و بعد به فکر مسائل مالی و مدال آوری. متاسفانه اما به دلل شرایط نامناسب مالی جامعه اولویت اصلی همه پول است. درحالیکه فکر می کنم اگر اولویت سلامت فرزندانمان باشد، ورزش بهترین چیزی است که باعث می شود فرزندان ما از اتفاقات بدی که در جامعه رخ می دهد دور باشند.

خب بدون شک همین طور است وقتی سرانه ورزش کشور بالا باشد به همان اندازه سرانه بزهکاری کاهش می یابد.

به همین دلیل مطمئن باشید وقتی پدر یک خانواده سلامت فرزندش برایش مهم باشد او را به ورزش کردن تشویق می کند بدون اینکه به مسائل مالی یا عایدی مالی آن بیندیشد. برای اینکه فرزندشان در جامعه سالم باشد.

بله اما مسئله امروز این است که بخواهیم یا نه مسائل مالی زندگی ما را خیلی تحت تاثیر قرار داده است و ورزش نیز جدا از جامعه و مشکلات ان نیست.

بله ببینید قاعده اش این است که ما بین بد و بدتر باید بد را انتخاب کنیم و تلاش کنیم که بد را به خوب تبدیل کنیم. ماهیت ورزش خوب است شرایط ورزش خوب است و خیلی از اتفاقات ورزش باعث نشاط در جامعه می شود. اما یک مشکلی وجود دارد. اینکه باید ورزشکاران ما تامین شوند. من الان بچه ام را بیارم در ورزش خب سلامت فرزندم را تامین کردم اما خب خیلی ها انتظار دارند از حداقل آینده فرزندشان که تامین شود. شاید من مشکلی بابت این مسئله از لحاظ مالی نداشته باشم اما همه اینطور نیستند. این به همان مسئله مدیریت برمی گردد

مدیران ورزش اگر لایق و کارآمد باشند، می توانند باری از دوش ورزشکار بردارند. می توانند مصوباتی از مجلس بگیرند که شرایط را برای ورزشکار تغییر دهد. مثلا سال 83 مجلس مصوب کرد قهرمانان ملی جذب وزارت نفت بشوند. دست آن افرادی که این قانون را وضع کردند درد نکند. برخی جذب شدند و الان یک زندگی و رفاهی دارند. این کار سختی نیست اما یکسری باید پشت این کار را بگیرند تا حل شود.

فکر می کنید چرا مدیران ما خیلی راغب به انجام چنین کارهایی نیستند. یعنی این گونه اقدامات ریسک دارد؟ یا ممکن است جایگاهی که دارند به خطر بیفتد و بیشتر از آنکه دلسوز ورزش باشند دلسوز جایگاه خودشان هستند؟

خیلی ها دنبال چالش نیستند دلشان می خواهد می خواهد بی دردسر کارشان را انجام دهند. چرا که هر چقدر چالش کمتری داشته باشند بیشتر و راحت تر در پست خودشان می مانند.

ما چطور می توانیم جامعه را برای روی آوردن به ورزش تشویق کنیم؟ مثلا به یاد دارم کم سن و سال که بودیم کارتون فوتبالیست ها را می دیدیم. بعدها گفته شد ژاپنی ها با ساختن چنین انیمیشن هایی که در مورد دیگر رشته ها نیز ساخته شده بود، بین مردم جامعه ایجاد علاقه به روزش و رشته های مختلف می کردند.

دقیقا من می خواستم به همین مسئله اشاره کنم. یکی از کارهای مثبتی که ما می توانیم انجام بدهیم این است که صدا و سیما در قالب فیلم، انیمیشن، داستان و…. به ورزش بپردازد. یا مسابقات ورزشی را پخش کند. شما ببینید مسابقات جهانی نروژ برگزار شد کل سالنهای کشتی پر شد. یا فیلم یاغی ساخته شد کل سالنهای کشتی پر شد. هرچه صدا و سیما در زمینه ورزش سرمایه گذاری کند بازده چند برابری آن را در ورزش و سلامت جامعه شاهد خواهیم بود. خیلی از این مسائل خانواده ها را ترغیب می کند که فرزندان خود را به سمت ورزش هدایت کنند. شما نگاه کنید بیست روز یک ماه مسابقات جام جهانی می اید روی آنتن فردا می بینید همه مدارس فوتبال پر می شود از علاقه مندان. به همین دلیل صدا و سیما می تواند تاثیر زیادی در موفقیت ورزش و جذب مردم به ورزش نقش پررنگی ایفاد کند. بهتر است صدا وسیما به جای اینکه به مسائلی بپردازد که سر مردم را درد می اورد به ورزش بپردازد.

به نظر می رسد ورزش یک تبلیغات است. برای نمونه کسی اگر آرژانتین را نشناسد حتما مسی را می شناسد. پرتغال را نشناسد رونالدو را می شناسد و می توانیم به واسطه بعد تبلیغاتی ورزش،مردم دنیا را با کشورمان، فرهنگ و مردم مان آشنا کنیم

دقیقا. ورزش یک اقتصاد است یک تبلیغات است از آن مهمتر باعث نشان جامعه می شود. ضمن اینکه ما از طریق ورزش می توانیم خیلی ساده تر و کم هزینه تر به آنچه که می خواهیم برسیم و دنیا را با کشور مردم فرهنگ و توانمندی هایی که داریم آشنا کنیم.

حرفی اگر باقی مانده می شنویم.

سر و سامان دادن ورزش و جامعه ورزشی کار ساده ای است فقط متاسفانه مدیران ما یا نمی خواهند یا به خودشان زحمت نمی دهند که خودشان را بابت رفاه جامعه ورزشی به چالش بکشند.

با گفت وگوشونده در اینجا، بیشتر آشنا شوید

(نظرات مطرح شده در گفت وگو، دیدگاه توداک نیست و صرفا برای تضارب آرا، بازتاب داده شده است)

تولید شده در تحریریه toudak.ir